Sheila: Wanneer heb jij voor het laatst echt iets geleerd?

Hanny: Ik geloof heilig dat je altijd moet blijven leren. Als commissaris heb je een verplichting tot permanente educatie. Dat wil zeggen: je moet bijblijven. Nu voelt dat voor mij helemaal niet als een verplichting maar juist als iets heel natuurlijks. Onlangs ben ik naar Engeland geweest voor een cursus predictive modelling (machine learning). Dat was enorm inspirerend. Ik ben ooit begonnen als programmeur en de ontwikkelingen op dat gebied gaan zo hard dat je wel echt moet blijven leren. Daarom is zo’n cursus heel belangrijk. Ik kwam in elk geval terug met een hoop ideeën voor MN.

Sheila: Weet je wat het mooie is? Als je gepassioneerd bent over je vak, dan gaat dat bijscholen vaak vanzelf. Het gaat erom dat je je talenten kunt inzetten waar ze tot hun recht komen. Als je mij bijvoorbeeld bij Vermogensbeheer neerzet, dan weet ik zeker dat ik daar niet uit de verf kom. Terwijl ik echt wel weet dat ik talent heb. Daar gaat het dus om: maak de juiste match. En als die match er is en iemand op de goede plek zit kan iemand prima daarbinnen verder leren. Het gaat er niet om hoe lang of kort iemand ergens zit, maar vooral of iemand het werk nog met plezier en passie doet. En: doen ze nog de juiste dingen, zitten ze er nog met de juiste redenen. Het is essentieel dat je die mensen behoudt. En anderzijds mensen die niet gelukkig zijn in hun werk helpt een stap te zetten. Het kan ook zijn dat de match er niet meer is doordat bepaalde vaardigheden door de veranderende omgeving en wijzigingen in het bedrijf minder nodig zijn. Door te blijven leren en de juiste bijscholing blijf je zelf aan het stuur zitten tijdens de verandering.

Hanny: Heb jij moeite met veranderen?

Sheila: Ik vind het leuk om met veranderingen mee te bewegen. Het brengt altijd wel iets nieuws en onverwachts. Toch betekent dat niet dat ik het altijd makkelijk vind. Om een voorbeeld te noemen: ik zing in een popkoor dat in korte tijd enorm groeide. Onze dirigent was ook de directeur. En toen gebeurde bij mij iets geks. Ik snapte dat de dirigent het druk had, dat hij meerdere koren dirigeerde, en dat dat niet allemaal meer kon. Dus dat het logisch was dat hij zou stoppen met een koor. Maar, toen gaf hij aan dat hij óns koor er niet meer bij kon hebben. Daar begreep ik niets van. Ik dacht: zeg die andere koren maar af. Het duurde een half jaar voordat ik weer plezier kreeg in het zingen. Dus als ik dan denk aan veranderingen in organisaties, dan snap ik de moeite daarmee heel goed. Ook al weet ik dat verandering een constante is en vaak noodzakelijk. Het duurt gewoon even voordat je je draai weer hebt gevonden. Het is toch anders als een verandering je persoonlijk raakt.

Hanny: Daarom is het ook zo belangrijk dat daar begrip voor is. En dat er over gesproken wordt. Veranderingen waar mensen moeite mee hebben leiden nogal eens tot conflicten en patstellingen. Toch is het belangrijk dat er tijdig naar een passende oplossing gezocht wordt. Ik ben wel een fan van programma’s als “de rijdende rechter”. Hoe los je die situaties nou op? Vaak is het probleem zonneklaar, maar hebben mensen zulke ingegraven posities dat je geen stap verder komt. Ik ben ervan overtuigd dat er altijd overeenkomsten zijn. Alleen is dat soms lastig om te zien. Maar als je op zoek gaat naar gezamenlijke uitgangspunten, kun je vandaaruit verder.